Στρατηγική επιλογή με δεξιά ηγεμονία

Από δω και μπρος τριάδα ομοούσιος και αχώριστος;

Η τρικομματική συγκυβέρνηση (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ.) εκ πρώτης όψεως δίνει λύση στο κυβερνητικό πρόβλημα που είχε ανακύψει μετά τις 6 Μαΐου. Πράγματι η χώρα θα διαθέτει πολιτική κυβέρνηση "μακράς πνοής", όπως συνομολογούν οι κυβερνητικοί εταίροι. Γιατί, όμως, χρειάστηκε να γίνουν νέες εκλογές ώστε τα τρία κόμματα να συμφωνήσουν, όταν είχαν τη δυνατότητα να συγκροτήσουν το ίδιο κυβερνητικό σχήμα στις 6 Μαΐου; Γιατί προκάλεσαν προσφυγή στις κάλπες, απ' όπου βγήκε ενισχυμένος ο κ. Σαμαράς και τώρα συμμετέχουν στην κυβέρνησή του; Δεν θα ήταν συνεπέστερο με τις διακηρύξεις τους να στηρίξουν κυβέρνηση Σαμαρά τότε που ήταν ασθενέστερος;

Και το μεν ΠΑΣΟΚ είχε επιλέξει να συνεχίσει τη συγκυβερνητική πορεία του με τη Ν.Δ., αφού έχουν κοινό πρόγραμμα: το Μνημόνιο. Το ερώτημα αφορά τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τον Φώτη Κουβέλη. Είχε καταψηφίσει το Μνημόνιο και είχε δεσμευτεί ότι δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση υπό τον Α. Σαμαρά. Οι ψήφοι της ΔΗΜ.ΑΡ. στη Βουλή δεν είναι αναγκαίοι για τον σχηματισμό κυβερνητικής πλειοψηφίας. Γιατί σπεύδουν να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση Σαμαρά; Η επικρατέστερη εξήγηση είναι ότι ο Φ. Κουβέλης, ο οποίος έχει εξαγγείλει ως προτεραιότητά του τη δημιουργία κοινού κόμματος με το ΠΑΣΟΚ, τον περιβόητο τρίτο πόλο, αποφάσισε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης, αντιμέτωπος με τον τραγέλαφο να θέλει να συνιδρύσει νέο κόμμα με το ΠΑΣΟΚ, που θα είναι στην κυβέρνηση, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. θα ήταν αντιπολίτευση. Με την επιλογή του αυτή ο Φ. Κουβέλης αναλαμβάνει την ευθύνη για την ανασυγκρότηση του κεντρώου χώρου...

Η σύνθεση της κυβέρνησης θα ανακοινωθεί σήμερα. Αναζητούνται άνθρωποι της τρόικας με τεχνοκρατικό προκάλυμμα, ιδιαίτερα για τα οικονομικά υπουργεία. Επίσης αναζητούνται πρόσωπα επιστημονικού κύρους και δημοκρατικού ήθους, ως φύλλο συκής όμως για μια δεξιά - μνημονιακή κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι όποιος συμμετάσχει σε αυτή την κυβέρνηση αποδέχεται την πρωτοκαθεδρία της συντηρητικής παράταξης και τοποθετείται με αντιπαλότητα προς την Αριστερά, σε μια περίοδο μάλιστα που ο λαός της έχει εμπιστευθεί την αξιωματική αντιπολίτευση.

Όσοι κόκκοι, πράσινοι ή πορτοκαλί, κι αν κολλήσουν πάνω στη γαλάζια κυβέρνηση, στην ουσία αυτή η κυβέρνηση θα λειτουργήσει με βάση τη δεξιά ατζέντα. Ασφαλώς υπάρχουν πολιτισμικές και ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους τρεις συνεταίρους, αλλά η συγκυβέρνηση επί μακρόν συνιστά στρατηγική επιλογή και αποδοχή της συντηρητικής ηγεμονίας. Δεν πρόκειται για ολιγόμηνη συγκυβέρνηση για τακτικούς λόγους, όπως το 1989. Πρόκειται για το πρώτο βήμα σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, που γίνεται με όρους κορυφής, μακριά και ενάντια στην κοινωνία. Η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης θα αποτελεί τη μόνιμη αιτία της λαϊκής αμφισβήτησης.

Θα θέλαμε να ευχηθούμε καλή επιτυχία, αλλά δεν έχουμε δικαίωμα. Η επιτυχία της κυβέρνησης, σε γενικές γραμμές, συνίσταται στην αποτυχία του λαού. Η τρικομματική κυβέρνηση δεν δίνει ουσιαστική και σταθερή λύση στο πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό θα φανεί σύντομα. Η κυβέρνηση δεν θα είναι ολιγόμηνη, αλλά δεν θα εξαντλήσει τη συνταγματική θητεία της. Η παρούσα Βουλή όμως μπορεί να ψηφίσει διάδοχο σχήμα, με τον φόβο πάντοτε της Αριστεράς προ των πυλών της εξουσίας. Ισχυρότερο κυβερνητικό σχήμα, όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2009, υπέκυψε στη λαϊκή πίεση και η διάδοχη κυβέρνηση Παπαδήμου, με ακόμη ισχυρότερη κοινοβουλευτική στήριξη, είχε τη γνωστή άδοξη κατάληξη.

(Πηγή avgi.gr)