Οι συστημικές βλέψεις της Δημοκρατικής Αριστεράς

Θα το βλέπουμε συχνά το δυσάρεστο στιγμιότυπο!

Του ΝΙΚΟΥ ΣΒΕΡΚΟΥ

(Από την avgi.gr)

Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη συμμετέχει στη νέα μνημονιακή κυβέρνηση με μοναδικό φανερό επιχείρημα την προσήλωση στην “ευρωπαϊκή πορεία της χώρας”. Η ΔΗΜ.ΑΡ. θεωρεί με τη στάση της ότι όλες οι θυσίες είναι ο θεμιτές και αναγκαίες για την ικανοποίηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου εσωτερικής υποτίμησης και την παραμονή της χώρας σε έναν σαθρό νομισματικό μηχανισμό. Δεν θέτει ούτε μια κόκκινη γραμμή για την υπεράσπιση της κοινωνίας εδώ και τώρα, αλλά την μεταθέτει σε ένα επόμενο στάδιο, αδιόρατο και αμφίβολο.

Αυτό το πλαίσιο, βέβαια, δεν είναι καινοφανές. Ήδη από την προεκλογική περίοδο η συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. σε μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση διαφαινόταν από τις επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που τορπίλιζαν κάθε δυνατότητα κυβέρνησης της Αριστεράς. Ο κύριος άξονας της επίθεσης σημαινόντων στελεχών του κόμματος του Φώτη Κουβέλη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ αφορούσε αποκλειστικά την υπεράσπιση της νεοφιλελεύθερης ανταγωνιστικότητας. Ρωτούσαν επιτακτικά τι θα γίνει με τα έργα που έχουν αναλάβει μεγαλοεργολάβοι, τι θα γίνει με τις θέσεις εργασίας σε επιχειρήσεις τυχοδιωκτών εφοπλιστών, τι θα γίνει με τα καζίνο και τις θαλασσοεπενδύσεις. Για την κοινωνία και τις δημόσιες επενδύσεις, ούτε κουβέντα.

Αν ψάξει κανείς τα σημεία στα οποία μπορούν να προκύψουν προγραμματικές συγκλίσεις μεταξύ Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., θα βρει μόνο την εξυπηρέτηση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα στον “ιερό κανόνα” της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Ενδιαφέρον όμως προκαλούν και οι αξιακές διαφορές που μπορεί να προκύψουν μέσα από τη λειτουργία της νέας πλειοψηφίας.

Αν παρατηρήσει κανείς τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής συμπολίτευσης, που θα στηρίξει τη νέα μνημονιακή κυβέρνηση, θα παρατηρήσει ότι τα νομοσχέδια που θα έρθουν προς ψήφιση, από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το κυνήγι και το κλειδαμπάρωμα μεταναστών, θα πρέπει να τα ψηφίσει ο Μάκης Βορίδης, ο Γιάννης Μιχελάκης, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Γρηγόρης Ψαριανός και η Μαρία Ρεπούση. Ποιος είναι ο συνεκτικός ιστός αυτής της πλειοψηφίας;

Αν υπάρχει ένα ενοποιητικό στοιχείο, τότε αυτό εκ των πραγμάτων θα βρίσκεται πιο κοντά στη Ν.Δ., που διαθέτει την ηγεμονία στο μετεκλογικό τοπίο. Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα είναι η αντιπολίτευση σε μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση, βάζοντας σε κίνδυνο τη χώρα; Ή θα παραδώσει γην και ύδωρ στους μνημονιακούς καταστροφείς; Ποιες αρχές θα υπηρετήσει;

Αυτά τα ερωτήματα απαντώνται από την συντεταγμένη πορεία της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΠΑΣΟΚ για την ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου στην Ελλάδα. Σε ένα πολιτικό σκηνικό που αναδιατάσσεται ραγδαία, η ΔΗΜ.ΑΡ. επιλέγει την πλευρά των χθεσινών νικητών, επιλέγει να στηρίξει το πολιτικό σύστημα που απαξίωσε τη δημοκρατία και επέβαλε την οικονομική αφαίμαξη των αδυνάμων. Επιλέγει να περάσουν οι αγώνες στη λήθη, επιλέγει να δοθούν συγχωροχάρτια για όλες τις εγκληματικές πολιτικές.

Η παλινόρθωση του παλαιού δικομματικού διπόλου γίνεται πρώτη προτεραιότητα για τη ΔΗΜ.ΑΡ., που προστρέχει στη συγκυβέρνηση με το βλέμμα στο μέλλον. Προσπαθεί να κρύψει ότι το δικομματικό σύστημα τράφηκε και γιγαντώθηκε από τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν είναι χαζή να μην το ξέρει αυτό. Απλώς διαβλέπει την πολιτική της επιβίωση στο νέο πολιτικό σκηνικό μόνο με τα στηρίγματα του παρελθόντος. Είναι μια συνταγή που για να πετύχει απαιτεί την οπισθοδρόμηση και την αποτυχία των κοινωνικών αγώνων. Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα κριθεί για την επιλογή της να γίνει μια ενεργός συστημική δύναμη. Και σε καιρούς ανελέητης επίθεση στην κοινωνία, η κοινωνική κρίση σε αυτή την επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι εξίσου ανελέητη.