Η μεταναστατευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στο Εκλογικό του Πρόγραμμα

Άνθρωποι στα σίδερα γιατί ζητούν καλύτερο αύριο!

Εννέα σημεία που αποτυπώνουν τις θέσεις του

Η μεταναστευτική πολιτική που ακολουθείται δεν είναι μόνο απάνθρωπη και άδικη, αλλά α) αναποτελεσματική με βάση τους στόχους που θέτει η ίδια, και β) επικίνδυνη, τόσο για τους μετανάστες όσο και για τους έλληνες.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την καταγραφή των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα, ώστε α) να διευκολυνθεί το έργο της διοίκησης, β) να αντιμετωπιστούν εκ των προτέρων οι συνθήκες που ωθούν τους μετανάστες στην παραβατικότητα, γ) να καταπολεμηθεί η μαύρη εργασία που περιορίζει τα δημόσια έσοδα, υπονομεύει τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων και συμπιέζει τους μισθούς των ελλήνων εργαζομένων και δ) να προστατευθεί η δημόσια υγεία.

1.      Αγωνιζόμαστε για την διεύρυνση της έννοιας του ασύλου και τη γρήγορη χορήγησή του

Η αναγνώριση της ιδιότητας του πρόσφυγα αποτελεί προϋπόθεση για να πάρει κανείς ταξιδιωτικά έγγραφα εξόδου από την Ελλάδα. Αγνοώντας το αυτό, η ελληνική διοίκηση έχει παραλύσει τις σχετικές υπηρεσίες, υπερφορτώνοντάς τις με αιτήσεις ασύλου, δηλαδή έχει οξύνει το πρόβλημα. Μια διαφορετική πολιτική για το άσυλο θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας σε επίπεδο Ε.Ε., για να διεκδικήσουμε αλλαγές της ευρωπαϊκής πολιτικής (αναθεώρηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, έμπρακτη αλληλεγγύη προς κράτη που υφίστανται σοβαρές πιέσεις μεταναστευτικών ροών και αιτημάτων ασύλου, αναδιανομή στο εσωτερικό της Ε.Ε. αναγνωρισμένων προσφύγων και αιτούντων άσυλο κ.ά.)

2.      Αγωνιζόμαστε για την χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όσους και όσες επιθυμούν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες, για την κατάργηση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ»

Η κατάργηση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ» δεν λύνει όλα τα προβλήματα, αντιμετωπίζει όμως το πρόβλημα του εγκλωβισμού χιλιάδων μεταναστών σε περιοχές της χώρας με χαμηλή κοινωνική προστασία. Οι άνθρωποι αυτοί στοιβάζονται σε ακατάλληλα σπίτια και παραπήγματα, ενώ δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, αλλά να περάσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

3. Αγωνιζόμαστε για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών και διασφάλιση ίσων δικαιωμάτων.

Η στέρηση των δικαιωμάτων των μεταναστών –των εγγυήσεων, δηλαδή, που θα τους προστάτευαν από αυθαιρεσίες της κεντρικής εξουσίας και της εργοδοσίας- επέτρεψε την κατάργηση και για τους ντόπιους της αξιοπρεπούς εργασίας, της καθολικής ασφάλισης και περίθαλψης, της αξιοπρεπούς μεταχείρισης από τις δημόσιες υπηρεσίες και τις Αρχές. Όσο διαρκεί αυτό, οι μετανάστες θα είναι το πειραματόζωο για ακόμα χειρότερες συνθήκες ζωής που θα επιβληθούν στους ντόπιους. Στερούμενοι δε δικαιωμάτων, οι μετανάστες δεν θα μπορούν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους (συμμετοχή στα ασφαλιστικά ταμεία, φορολογία), δυσκολεύοντας περισσότερο το έργο της διοίκησης σε συνθήκες κρίσης.

4.    Επιδιώκουμε να δημιουργηθούν ανοιχτοί χώροι φιλοξενίας των προσφύγων, με υπηρεσίες κοινωνικής και νομικής προστασίας, αντί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτός του ότι μας φέρνουν πιο κοντά σε εποχές Άουσβιτς, είναι αναποτελεσματικά. Δεν λύνουν το πρόβλημα των δεκάδων χιλιάδων χωρίς χαρτιά και της νόμιμης παρουσίας τους, αλλά το «σκεπάζουν» για κάποιο διάστημα. Η λειτουργία τους, από την άλλη, θα επεκταθεί και σε κατηγορίες του πληθυσμού όπως οι άστεγοι, οι επαίτες και οι χρήστες ουσιών, δηλαδή και σε έλληνες, που θα ενοχοποιηθούν για τα προβλήματά τους όπως οι μετανάστες. Την ίδια στιγμή, θα αθωώνεται (και θα συνεχίζεται) η πολιτική σκόπιμης εγκατάλειψης των δομών κοινωνικής φροντίδας, που εξυπηρετούσαν ως τώρα κυρίως τους ντόπιους.

Επιδιώκουμε επίσης:

5.  Την αποσύνδεση της χορήγησης άδειας παραμονής από την ύπαρξη ορισμένου αριθμού ενσήμων.

Η χορήγηση άδειας παραμονής σημαίνει καταγραφή όσων μεταναστών επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα. Η καταγραφή και νόμιμη παραμονή στενεύουν τον ορίζοντα την παραβατικότητας και διευκολύνουν το έργο της διοίκησης. Η άδεια παραμονής δεν είναι «προσκλητήριο» για άλλους: Οι μετανάστες επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα είναι οι μετανάστες που μπορούν να βρουν δουλειά – οι άλλοι φεύγουν. Με δεδομένη όμως την έκταση της μαύρης εργασίας, δεν παίρνουν άδεια παραμονής. Αυτό επιτείνει την ανομία και δημιουργεί φαύλο κύκλο: μην έχοντας άδεια παραμονής, οι μετανάστες είναι πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό της μαύρης εργασίας. Από την εργασία αυτή κερδίζουν έλληνες εργοδότες, χάνουν όμως τα ασφαλιστικά ταμεία (μη καταβολή εισφορών) και οι έλληνες εργαζόμενοι (συμπίεση μισθών).

6.      Τη διευκόλυνση της οικογενειακής επανένωσης.

Οι μετανάστες «κατηγορούνται» συχνά ότι κερδίζουν στην Ελλάδα χρήματα που τα στέλνουν στο εξωτερικό. Η επανένωση θα αντιστρέψει την τάση αυτή. Επιπλέον, η παρουσία και των δύο γονέων θα λειτουργήσει υποστηρικτικά ως προς το ελληνικό δημόσιο σχολείο. Τέλος, η στήριξη του οικογενειακού δεσμού θα αποτελέσει μέσο αποτροπής φαινομένων νεανικής παραβατικότητας σε βάρος (και) ελλήνων.

7.   Τη δίωξη αποκλειστικά του εργοδότη σε περιπτώσεις ανασφάλιστης εργασίας μεταναστών.

Η ανασφάλιστη εργασία είναι μια μορφή εισφοροδιαφυγής του εργοδότη με σοβαρές συνέπειες, όχι μόνο για τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά γενικά για τα δημόσια έσοδα σε εποχές κρίσης.

8.      Τη διευκόλυνση της πολιτογράφησης, προπάντων για παιδιά μεταναστών.

Η διαρκής ανασφάλεια για την απώλεια των νόμιμων εγγράφων ενθαρρύνει, ειδικά στους νέους, ατομιστικές συμπεριφορές. Αντίθετα, μέσω της πολιτικής συμμετοχής, ιδιαίτερα τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα έχουν κίνητρο να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν κοινά προβλήματα, αντί να γκετοποιούνται με βάση την εθνική τους καταγωγή. Με τον τρόπο αυτό στηρίζεται η κοινωνική συνοχή και διευκολύνεται το έργο της διοίκησης, σε μια περίοδο κοινωνικής κρίσης.

9.  Την κατάργηση κάθε περιορισμού πρόσβασης στους θεσμούς δημόσιας Υγείας και Παιδείας.

Μη παροχή υγειονομικής φροντίδας θέτει σε κίνδυνο την υγεία και τις ζωές πρώτα των ντόπιων, επιβαρύνοντας έτσι περισσότερο το σύστημα υγείας που ήδη απαξιώνεται σκόπιμα. Ο αποκλεισμός από τη δημόσια εκπαίδευση ευνοεί την εκμετάλλευση των παιδιών από κυκλώματα παραοικονομίας και εγκληματικών δραστηριοτήτων. Επίσης, κάνει αδύνατη τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή –και βέβαια τη συναλλαγή με τη διοίκηση. Ο αποκλεισμός αυτός ενθαρρύνει ατομιστικές συμπεριφορές και τη γκετοποίηση, ενισχύοντας έτσι το αίσθημα ανασφάλειας των ελλήνων.