Αχ, βρε Πύρρο Δήμα!

Θαν. Καρτερός.

Του  Θανάση  Καρτερού

(Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ)

Αχ, βρε Πύρρο. Τι κακία και τι πολιτική αντιπαλότητα να βγάλει κανείς με σένα -δεν γίνεται. Αλλά είναι σκέτη θλίψη να βλέπουμε τον Βενιζέλο, που έχει υπεξαιρέσει -παρέα με άλλους- τη ζωή μας, να υπεξαιρεί τώρα και το χαμόγελό σου. Να κάνει αστειάκια με τη δύναμή σου, τρυπώνοντάς τη σαν τον διαρρήκτη στη μηχανή των Μνημονίων του. Και να βαυκαλίζεται δίπλα σου με την αυταπάτη ότι κάτι από τη δική σου λάμψη θα κερδίσει το συφοριασμένο και αμετανόητο ΠΑΣΟΚ του.

Εμ δεν θα πάρει τίποτε από σένα, Πύρρο μας. Εσύ θα χάσεις, αλλά αυτοί δεν θα κερδίσουν. Δεν θα κέρδιζαν ακόμα κι αν ανάσταιναν τον Σπύρο Λούη και τον έβαζαν να φωτογραφηθεί μαζί τους. Εσύ όμως, βρε Πύρρο, σύμβολο της Ελλάδας που επιμένει, της φτώχειας που δίνει τη μάχη της με επιμονή και κουράγιο, των παιδιών που ψάχνουν ένα δρόμο προς το φως, πώς διάολο άφησες να σε βάλουν στο τσεπάκι τους; Μαζί με τα σκονάκια για τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν και με ακάλυπτες επιταγές υποσχέσεων;

Πώς το δέχεσαι να είσαι επικεφαλής των επελάσεων εναντίον εκείνων που αγάπησαν τη φτώχεια, το θάρρος, τη δύναμη και το χαμόγελό σου; Πώς θα σηκώσεις το χέρι σου αύριο εναντίον τους, σηκώνοντάς το για νέα μέτρα καταστροφής τους στη Βουλή; Πώς δέχτηκες να γίνεις συνεργάτης του Λοβέρδου, σύντροφος του Σαχινίδη, συνεργός του Βενιζέλου; Ποια παραμύθια με τον κακό δράκο και την καλή Ελλάδα της υποταγής και της προθυμίας θα σε βάλουν τώρα να μας πεις; Σε ποια υπόγεια θα επεξεργαστούν το χαμόγελό σου για να το μετατρέψουν σε επιδόρπιο της τρόικας;

Αχ, βρε Πύρρο. Τόση δύναμη, τόσο κουράγιο, τόση αγάπη πώς τα έβαλες στην υπηρεσία τους; Εσύ που σήκωσες στους ώμους σου την Ελλάδα, πώς θα σηκώσεις τώρα τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ και των παρατρεχάμενων, των κομισάριων και των αξιωματούχων; Τι δουλειά έχει το δικό σου χαμόγελο με τα χαμόγελα των Γραμματέων και των Φαρισαίων, εκείνων που κάθε λέξη τους μυρίζει ψέμα και κάθε ψέμα τους μυρίζει νέα δεινά για τον λαό που σε σήκωσε στους δικούς του ώμους; Κρίμα, βρε Πύρρο, γιατί εμείς χάσαμε εσένα, αλλά κι εσύ εμάς…