Ο Καμμένος, ο Τσίπρας και τα... μούτρα

Θαν. Καρτερός.

Του Θανάση Καρτερού

(από την ΑΥΓΗ της Κυριακής)

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Μπορεί να έπρεπε ή να μην έπρεπε να πει ο Αλέξης Τσίπρας όσα είπε για την υποθετική περίπτωση που μια αριστερή κυβέρνηση, με αριστερό πρόγραμμα χρειαστεί τη στήριξη ή την ανοχή του Καμμένου. Οι υποθέσεις αυτού του είδους πάντα είναι αμφιλεγόμενες και συχνά οδηγούν σε χωρίς κέρδος κέρατα, για να θυμηθούμε τη λαϊκή ρήση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όφειλε στο κάτω-κάτω να ξέρει ότι απέναντί του έχει ανθρώπους που θεωρούν το άκρο άωτο της ηθικής και της σοφίας να διακηρύσσουν ότι στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δε λέγονται.

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ εντελώς άσχετο με την επίθεση που δέχτηκαν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο πρόεδρός του -απλώς αξιοποιήθηκε ως πρόσχημα. Η κακοποίηση της αλήθειας υπήρξε και στην περίπτωση αυτή μέσο για την κακοποίηση ενός προσώπου και ενός χώρου -εξ ου και οι μακιαβαλιάδες για κρυφή συμφωνία με τον Καμμένο, οι μαντινάδες του Μεϊμαράκη για... διαφάνεια, οι λαχανοκορφάδες του Σκανδαλίδη για... ακύρωση της Αριστεράς, οι κρυάδες της ΔΗΜ.ΑΡ. (νερό, λίγο νερό!), οι μασκαράδες της Ν.Δ. (πέφτουν οι μάσκες!) και φυσικά οι αυστηρές πασοκιάδες. Ούτε σοβαρή απάντηση, ούτε σοβαρή αντιμετώπιση αξίζουν όλα αυτά - στην πραγματικότητα και σε περίοδο αιματηρής λιτότητας ούτε τα αναλώσιμα που ξοδεύτηκαν για την κατασκευή τους δεν αξίζουν.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΟΓΙΚΗ και η Αλέκα -βρήκαμε παπά, ας θάψουμε καμιά δεκαριά μούτρα που δεν μας αρέσουν. Η οποία απάντησε στο αυτονόητο, ότι θα μπορούσε να προταθεί για πρωθυπουργός μιας αριστερής κυβέρνησης, με το άκρως... πολιτικό: δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους. Χαϊδεύοντας έτσι, για να θυμηθούμε τα λόγια της σε μια άλλη περίπτωση, τα αφτιά όλων όσοι αγαπούν το Μνημόνιο και μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευκαιρίας δοθείσης δηλαδή μπήκε κι αυτή στο αστικό παιγνιδάκι της επικοινωνίας που καταγγέλλει -η ευρηματική στην εμπάθειά της φράση κάνει ήδη τον γύρο όλων των δελτίων ειδήσεων, που τη φιλοξενούν με απόλυτη και κακεντρεχή αστική αντικειμενικότητα.

ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ να είναι γελοία, προεκλογικοί τσαμπουκάδες του κιλού. Καμιά φορά όμως και από τις γελοιότητες βγαίνει συμπέρασμα -καλύτερα κι από τις δημοσκοπήσεις. Τι τους έπιασε και ξύνουν τα νύχια τους για καυγά με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα όλοι μαζί; Πώς εξηγείται η προθυμία με την οποία αποφάσισαν να αγανακτήσουν ομοφώνως; Τι τους ενώνει και τι τους δονεί σε τέτοιο αγώνα; Η απάντηση προς κακοφανισμό των πολύ ανανεωτικών βρίσκεται σε μια παλιά κομμουνιστική διαπίστωση: Όταν ο αντίπαλος σε χτυπάει, τότε κάτι καλό κάνεις.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ λογική εξήγηση. Και συνηγορούν σ’ αυτή τα πάντα -οι δημοσκοπήσεις, το ενδιαφέρον για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η πιο εμφανής από ποτέ συμπάθεια για την αριστερά. Τους ανησυχεί η απήχηση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ -αυτή είναι η αλήθεια. Τους ανησυχεί εκατό φορές περισσότερο η ενωτική του πρόταση -είναι σαν να το υπογράφουν όταν σ’ αυτή συγκεντρώνουν τα πυρά τους. Τους ανησυχεί χίλιες φορές περισσότερο που αυτή η ενωτική πρόταση συνδέεται άμεσα με την προοπτική μιας κυβέρνησης με κύρια δύναμη την ενωμένη Αριστερά. Τους ανησυχεί με λίγα λόγια το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια δημιουργείται μπροστά στα μάτια τους το αντίπαλο δέος και η αμφισβήτηση βγαίνει από το περιθώριο και διεκδικεί την κεντρική θέση.

ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και οι επιθέσεις προσωπικά στον Τσίπρα, ο οποίος τα κατάφερε προς μεγάλη κατάπληξη πολλών να αναδειχτεί σε κεντρικό πρόσωπο αυτής της δύσκολης εκλογικής μάχης. Αν μάλιστα αυτή η εκτίμηση για την αιτία των επιθέσεων είναι σωστή, τότε αναμείνατε στο ακουστικό σας, γιατί πολλά θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αφτιά μας μέχρι τη μέρα της κάλπης. Από τα οποία τα πιο τίμια και προβλέψιμα θα είναι τα ψέματα και τα μακιαβελικά σενάρια για παρασκηνιακές άρες μάρες. Γιατί καλό είναι να θυμόμαστε ότι σ’ αυτές τις εκλογές κρίνονται πολλά που αφορούν στο δικό μας αύριο, αλλά και κάποια που αφορούν στο αύριο της Ευρώπης, στα κέρδη των τοκογλύφων και στην τύχη της συνταγής που αυτή τη στιγμή επιβάλλεται στους λαούς. Άρα χρήσιμες θα ήταν και μερικές χήνες έξω από το αριστερό Καπιτώλιο...