Ένας κινέζικος θρύλος τόσο επίκαιρος στις δύσκολες μέρες που ζούμε

"Κανείς μόνος στην κρίση"

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ στις μέρες μας ως ανάγκη για την αντιμετώπιση της Μνημονιακής λαίλαπας, δεν είναι καινούργια. Είναι τόσο παλιά, όσο και ο κινέζικος λαός. Εμείς σήμερα καλούμαστε να την ανακαλύψουμε. Εν είναι τυχαίο ότι την προτροπή αυτή την κάνει η ριζοσπαστική αριστερά εδώ και ένα χρόνο προς τους Έλληνες πολίτες, με δημόσιες τοποθετήσεις, τόσο του προέδρου Αλ. Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της πλειοψηφίας δημοκρατικών πολιτών εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Η αλληλεγγύη δεν είναι ένας αγαπησιάρικος όρος, όπως κάποιοι θέλουννα την παρουσιάσουν. Πρόκειται για μία άκρως πολιτική θέση, που στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη διάσταση και πέρα από σύνορα, χρώμα, φυλή και Θρησκεία. Επί του θέματος τώρα:

   

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.  «Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;» «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».