Η ΔΗΜ.ΑΡ., η Αριστερά και οι εφεδρείες του συστήματος

Αφουγκράζονται προσκλητήριο Βενιζέλου!

ΠΟΛΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ τον τελευταίο καιρό για τη δημοσκοπική άνοδο της ΔΗΜ.ΑΡ. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν το κόμμα αυτό και ως πρόπλασμα ενός νέου πολιτικού μορφώματος, που θα επαναφέρει και πάλι στην πολιτική σκηνή της χώρας τον πολιτικό σχεδιασμό της περίφημης κεντροαριστεράς και για τους πιο πονηρεμένους τη νέα εκδοχή ενός «καλού» ΠΑΣΟΚ, που θα είναι και ολίγον αντιμνημονιακό, αλλά και μια δύναμη που δεν θα είναι δύναμη ανατροπής του ευρω-ενωσιακού κατασκευάσματος της κ. Μέρκελ και των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών κύκλων.

Του Βασίλη Πριμικήρη(*)

Από την ΑΥΓΗ της 3-3-12

 Αντιλαμβάνονται όλοι πλέον ότι οι επιλογές των αυτοδύναμων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν τελειώσει προ πολλού. Το σάπιο δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα είναι αδύνατον να επιστρέψει με τη μέχρι τώρα γνωστή του μορφή μετά τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην εποχή του Μνημονίου και του ΔΝΤ.

Tο σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα αλλά και τα κυρίαρχα μονοπωλιακά κέντρα της Ε.Ε. θέλουν και αγωνιούν για τη διαμόρφωση και προώθηση της νέας διάδοχης κατάστασης, για τη διατήρηση των συμφερόντων τους, ειδικά μετά και τις νέες δανειακές συμβάσεις που επέβαλαν στη χώρα μας.

Το τοπίο είναι ρευστό. Ούτε ο δικομματισμός, αλλά ούτε και ο διπολισμός προωθούνται εύκολα. Τα αγγλοσαξονικά πολιτικά πρότυπα δύσκολα μεταμοσχεύονται στην Ελλάδα και γενικότερα στη Ν. Ευρώπη όπου είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε την ιστορική παράδοση της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Στην Ελλάδα μάλιστα μετά την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου καταγράφεται ότι οι φυγόκεντρες τάσεις στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα είναι έντονες.

Δυνάμεις από τον συντηρητικό και σοσιαλδημοκρατικό χώρο λόγω της λαϊκής πίεσης αμφισβητούν τις μνημονιακές επιλογές της κυβέρνησης του δοτού τραπεζίτη Παπαδήμου, χωρίς όμως και να αμφισβητούν τη γενεσιουργό αιτία που είναι το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά αυτές τις εκτρωματικές καταστάσεις που ζούμε στη μνημονιακή εποχή. Πολιτικές κινήσεις «αντιμνημονιακού» τύπου Καστανίδη, Κατσέλη και Καμένου, όμως θα είναι επί της ουσίας τόσο «αντιμνημονιακές» όσο ήταν «αντιμνημονιακός» ο Α. Σαμαράς τα δύο προηγούμενα χρόνια. Οι εξελίξεις αυτές πάντως δείχνουν και πόσο επιφανειακή και ρηχή μπορεί να είναι μια πολιτική τμημάτων της Αριστεράς που περιορίζονται στην αντιμνημονιακή ρητορική και τα εύκολα «αντιμνημονιακά μέτωπα».

***

Ρευστότητα λοιπόν και πολιτική αστάθεια στο έπακρο για το σύστημα που ψάχνεται για το πώς θα αντιδράσει μιας και δέχεται σοβαρά χτυπήματα.

Στην άλλη πλευρά της όχθης, η Αριστερά εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε προνομιακή θέση. Οι δημοσκοπήσεις, και όχι μόνο, καταγράφουν αυτή την προνομιακή κατάσταση της Αριστεράς, όμως παράλληλα διαφαίνεται και η αδυναμία της να παίξει ηγεμονικό ρόλο και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ριζική ανατροπή και αλλαγή. Οι λογικές διάσπασης, πολυκερματισμού, τα φοβικά σύνδρομα και ο απομονωτισμός ή ο άκρατος κυβερνητισμός κάνουν την Αριστερά στο σύνολό της να παρουσιάζεται στα μάτια του λαού ως δύναμη ανίκανη να αρπάξει την ευκαιρία που της δίνεται λόγω της κατάρρευσης του παλιού και ξεπερασμένου δικομματικού συστήματος στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Σ' αυτή τη συγκυρία έρχεται να παίξει έναν ξεχωριστό ρόλο η ΔΗΜ.ΑΡ. Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για τη δημοσκοπική άνοδο της ΔΗΜ.ΑΡ. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν το κόμμα αυτό και ως πρόπλασμα ενός νέου πολιτικού μορφώματος, που θα επαναφέρει και πάλι στην πολιτική σκηνή της χώρας τον πολιτικό σχεδιασμό της περίφημης κεντροαριστεράς και για τους πιο πονηρεμένους τη νέα εκδοχή ενός «καλού» ΠΑΣΟΚ, που θα είναι και ολίγον αντιμνημονιακό, αλλά και μια δύναμη που δεν θα είναι δύναμη ανατροπής του ευρω-ενωσιακού κατασκευάσματος της κ. Μέρκελ και των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών κύκλων. Η ΔΗΜ.ΑΡ. λοιπόν για πολλούς μπορεί να σταδιοδρομήσει σαν δύναμη εφεδρείας και μαγιά για τη διαμόρφωση ενός διπολικού συστήματος μέσα στα γνωστά αστικοδημοκρατικά πλαίσια.

***

Ακόμα μπορεί να θεωρηθεί και ως δύναμη σωτηρίας για το σύστημα, δύναμη ανάχωμα και πολιτικός χώρος υποδοχής ενός τμήματος του ελληνικού λαού που θέλει να διαχωρίσει τη θέση του από το χθες, από ένα χθες που συνδιαμόρφωσε και το ίδιο πάνω στη βάση πελατειακών σχέσεων. Ενός τμήματος του ελληνικού λαού που αισθάνεται ένοχο για το χθες του, που αντιλαμβάνεται παράλληλα ότι αυτό το χθες δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να επανέλθει.

Αυτός ο κόσμος που αμφιταλαντεύεται αλλά και θέλει να προσεγγίσει τον προοδευτικό χώρο, έχει αυτογνωσία ότι αυτό το κοινωνικό τερατούργημα που συνδιαμόρφωσε μαζί με τον μηχανισμό του σάπιου δικομματικού καθεστημένου του γύρισε μπούμερανκ.

Θέλει να απελευθερωθεί από το χθες του, λοιπόν, αλλά δεν μπορεί να το κάνει ριζοσπαστικά και για τον λόγο αυτό προσανατολίζεται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. λοιπόν γίνεται μια πολύτιμη δύναμη για το σύστημα, η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως «χρήσιμη» δύναμη, το ερώτημα όμως είναι για ποιον είναι χρήσιμη δύναμη.

Πολιτικά η ΔΗΜ.ΑΡ. έχει αποδεχθεί τον περίφημο πολιτικό σχεδιασμό της κεντροαριστεράς από πολύ καιρό. Ο πολιτικός σχεδιασμός της κεντροαριστεράς ήταν και είναι η βασική αιτία της σύγκρουσης της ΔΗΜ.ΑΡ. με την υπόλοιπη Αριστερά. Αυτός ο πολιτικός σχεδιασμός που ευαγγελίζεται αυτό το κόμμα, αλλά και αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ εκ των πραγμάτων γίνεται ανάχωμα υπεράσπισης του παλιού και φθαρμένου, γιατί εμποδίζει, ευνουχίζει την κοινωνία να τοποθετηθεί εναλλακτικά και παράλληλα προωθεί όλες τις αντεργατικές νομοθεσίες.

Τα κεντροαριστερά νεφελώματα τα γνωρίσαμε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και ιδιαίτερα στην Ιταλία. Το αν, για παράδειγμα, σήμερα η Ιταλία βρίσκεται και αυτή σε δύσκολη θέση είναι αποτέλεσμα και αυτών των κεντροαριστερών επιλογών, που ένα τμήμα της ιταλικής Αριστεράς αποδέχθηκε και προώθησε στην Ιταλία με τις κυβερνήσεις Πρόντι και Ντ’ Αλέμα.

Στην περίοδο ανόδου του εργατικού και λαϊκού κινήματος στην Ιταλία ο πολιτικός σχεδιασμός της κεντροαριστεράς που έχει θεοποιήσει η ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν ο βασικός αίτιος της ήττας της αριστεράς. Σήμερα με την κυβέρνηση Μόντι φθάσαμε στο να αμφισβητούνται με τις πολιτικές λιτότητας όλα τα βασικά εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις του ιταλικού λαού.

Επίσης δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τον ΝΑΤΟϊκό φιλοαμερικανικό ρόλο που έπαιξαν αυτές οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις του Πρόντι και του Ντ' Αλέμα στον πόλεμο για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας δια μέσου βομβαρδισμών.

***

Τέλος η ΔΗΜ.ΑΡ. σήμερα προβάλλεται έντονα από τα ΜΜΕ που βρίσκονται στην υπηρεσία των μνημονιακών κέντρων εξουσίας. Οι αντιδημοκρατικές κεμπελίστικες προπαγανδιστικές αντιδράσεις ενάντια στην Αριστερά αφήνουν έξω τη ΔΗΜ.ΑΡ. και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Αυτή η ανάλυση για τη ΔΗΜ.ΑΡ. σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ποινικοποιεί πολιτικά τον κόσμο της, παλιό και νέο, που είναι στις γραμμές της. Ο κόσμος αυτός και ειδικότερα όσοι έχουν και μια ιστορική διαδρομή στην Αριστερά, παρά την αναθεώρηση των ταξικών απόψεών τους, δεν είναι εχθροί του κινήματος. Τον κόσμο της ΔΗΜΑΡ, όπως και όλους τους πολίτες που στο παρελθόν έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή και Ν.Δ., δεν τον αφορίζεις, δεν τον γκετάρεις πολιτικά, δεν τον αντιμετωπίζεις με φοβικές λογικές και αριστερόμετρα.

Οι πάντες θα καταλάβουν πολύ σύντομα ποιον ρόλο το σύστημα προδιαγράφει γι' αυτό το πολιτικό μόρφωμα. Από την ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. όμως εξαρτάται να διαλέξει όχθη, πολύ φοβάμαι όμως ότι την έχει διαλέξει.

(*) Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος Ε.Γ.

 της  ΚΠΕ του  ΣΥΝ και ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ

.