Αν όπως λένε, μία φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, αυτές πόσο κοστίζουν;

2011. Αθήνα της Κατοχής του ΔΝΤ και της Τρόικας.

1942. Αθήνα της Κατοχής των ναζί  Γερμανών.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Η μία φωτογραφία απέχει περίπου εβδομήντα χρόνια από την άλλη. Κι όμως αν τις καλοκοιτάξει κανείς θα δει πως δεν διαφέρουν και πολύ όσον αφορά το θέμα που εικονίζουν. Έχει σημασία εάν το κυπελάκι της ελεημοσύνης είναι πλαστικό ή μεταλλικό;

Η πρώτη είναι τραβηγμένη στην Κατοχική Αθήνα από τον φωτογράφο του Αγώνα Σπ. Μελετζή. Η δεύτερη τραβηγμένη από μένα στις 15-12-11, την ημέρα της πανελλαδικής διαμαρτυρίας  των συνταξιούχων, στην οδό Σταδίου, προ του επώνυμου καταστήματος του οποίου η φίρμα αναγράφεται στον υαλοπίνακά του.

Συνέπειες Μνημονίου και όχι μόνον. Η πολυτέλεια της ένδυσης σε προκλητική αντιδιαστολή με την φτώχεια των κουρελιών του άστεγου, σύγχρονου Άθλιου. Ο θάνατος ξαπλωμένος καταγής περιβάλλει το σκελετωμένο κορμί. Ικεσία για ένα ευρώ, όσο αξίζει ένα λιτό σάντουϊτς που θα προσφέρει ανακούφιση στα σωθικά αυτού του πεινασμένου για λίγες ώρες.

Μία υφέρπουσα επί πολλά χρόνια, κατάσταση εξαθλίωσης των αστέγων και πεινασμένων της πόλης του Πνεύματος και των Τεχνών, που αποκορύφωμά της κάποτε  έγινε το μνημείο του Παρθενώνα πάνω στον Ιερό Βράχο. Μία εικόνα σύγχρονων αθλίων του Ουγκώ, που αχνοφέγγιζε στα χρόνια του Σημίτειου παράδεισου  της κραιπάλης των Ολυμπιακών Αγώνων και της σπατάλης περιζήτητων οικονομικών πόρων, απαραίτητων για την ανόρθωση της χώρας, αλλά που οι κρετίνοι του ΠΑΣΟΚ την μετέτρεψαν σε επίδειξη κατασκευασμάτων τύπου Καλατράβα.

Που οι εμπνευστές τους ασέβησαν  βγάζοντας γλώσσα ακόμη και κατά της ελληνικής αρχαιότητας, με φόντο τις αθλιότητες της φαντασμαγορικής υποκουλτούρας που μας πιπίλισαν τα αυτιά σε ρυθμούς βλαχομπαρόκ, μεταξύ ολυμπιακής χλιδής και αρχαϊκής λιτότητας, για να μην ακούσουμε την βροντερή φωνή του Στρονγκ της ΔΟΕ, την επόμενη ημέρα της λήξης τους το 2004.

«Ήταν οι καλλίτεροι Αγώνες, αλλά θα πληρώσουν για αυτούς οι Έλληνες μέχρι τα επόμενα 35 χρόνια» είχε πει ο αθάνατος Στρονγκ. Για να μας φανεί παρήγορο ίσως, εκείνο το μήνυμα που μας έστειλε, μετά την είσοδό μας στο ΔΝΤ ο Όλι Ρεν με τα κακόγουστα ελληνικά του; Ίσως… «Εύκομαι στου Έγληνες καγό κουγάγιο» είπε.

Φυσικά, στους έχοντες ανάγκη από καλό κουράγιο δεν περιλαμβάνοντο η κυρία Γιάννα που ακόμη μισθοδοτείται ως Πρέσβης αθανάτων παρά τη ΔΟΕ. Ούτε ο κ. Πάγκαλος του οποίου το έργο κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι και εάν όντως αξίζει 800 χιλ. ευρώ το μήνα, όπως αποτιμάται από το Υπ. Οικονομικών!

Για τον δεύτερο μόνον τα εξερχόμενα από το απύλωτο στόμα του κοστολογούνται. Οι λίβελοι που παρλαπιπίζει παραμένουν ακοστολόγητοι και αθάνατοι!

Εμείς όμως μένουμε ατάραχοι και κραταιοί στις θέσεις μας για ανάγκη θέσπισης κανόνων ανθρωπιάς στην ανταγωνιστική κοινωνία που μεθοδεύουν οι απαρτίζοντες τα επιτελεία των κομμάτων του Μνημονίου. Όπλο μας ο αγώνας και η αλληλεγγύη. Σύνθημά μας είναι Κανείς μόνος του στην κρίση που ακόμη έχει συνέχεια.

Με ελπίδα, αισιοδοξία και σιγουριά ότι το μέλλον μας ανήκει, μπαίνουμε στον νέο χρόνο με την ευχή γρήγορα να ξεκουμπιστούν αυτοί που βούλιαξαν στο βούρκο της ανυποληψίας την χώρα μας. Οι μέρες τους είναι λιγοστές. Η αυγή θα ροδίσει και ο ήλιος θα γίνει πορφυρός για να στέψει τα όνειρά μας με την πορφύρα της ευτυχίας!

Καλή χρονιά! 

Γιατάκι του ένα χαρτόνι και σκέπασμά του ο μαυρισμένος ουρανός. Αθήνα 20-11-11. Φωτορεπόρτερ Ευθ. Ρ. Γουργουρής