«Ένα πουλάκι σε κάρβουνα αναμμένα»...

Φωτογρ. αρχείου με υπ. Άμυνας Π. Μπεγλίτη, πρόεδρο Κ. Παπούλια και υφυπ. τον αχαιό Κ. Σπηλιόπουλο.

Από ρεπορτάζ εφημερίδων πληροφορηθήκαμε ότι την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου, ο αρχηγός της σχολής Ευελπίδων, μετά τη γιορτή για την εξέγερση, έβγαλε λόγο υπέρ της χούντας, τραγούδησε τον ύμνο του Παπαδόπουλου και προέτρεψε έτσι και τους συμμαθητές του να δουν τη δικτατορία με άλλο μάτι. Με άλλο μάτι - επιπόλαιο- βλέπουν τη χούντα και αρκετοί στο πολιτικό σύστημα, αυτοί που με τη δικαιολογία της νεανικής τρέλας, ξέπλυναν και υπουργοποίησαν τον χουντικό Μ. Βορίδη.

Από πολλές πλευρές προτάθηκε η αντιμετώπιση "έλα μωρέ παιδάκια είναι, ας τους συγχωρήσουμε ένα νεανικό ολίσθημα".

Η δικαιολογία αυτή θα μπορούσε να γίνει δεκτή ως ελαφρυντικό σε μια κατά τα άλλα απολύτως καταδικαστέα πράξη, η αντιμετώπιση της οποίας οφείλει να είναι παραδειγματική. Και αυτό επειδή δεν μιλάμε για ένα τυχαίο εύελπι, έναν από τους 1.000, αλλά για τον αρχηγό της Σχολής, πρόσωπο που χαίρει μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των συμμαθητών του, αυτόν δηλαδή που έχει το επίσημο προβάδισμα για εξέλιξη στη φυσική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, κάποιον που είναι πιθανό να καταλήξει Α/ΓΕΕΘΑ.

Οι στρατιωτικοί (και σε μικρότερο βαθμό και οι αστυνομικοί) δεν είναι συνήθεις περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων. Η πολιτεία τους εμπιστεύεται όπλα και τους θέτει σε ένα άκαμπτο ιεραρχικό σύστημα με αυστηρή πειθαρχία, η οποία μάλιστα θεωρείται και το θεμέλιο της λειτουργίας τους.

Ο ειδικός τους ρόλος υπογραμμίζεται και από το γεγονός πως μισθοδοτούνται από την πρώτη μέρα εισαγωγής  στις σχολές τους. Είναι "ειδικού καθεστώτος" από την πρώτη μέρα και οφείλουν να το σέβονται.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην πρόσφατη ιστορία της οποίας ένα στρατιωτικό πραξικόπημα οδήγησε σε 7 χρόνια δικτατορία και κατέληξε με την παράδοση στην Τουρκία της μισής Κύπρου, τέτοιου είδους νοοτροπίες είναι εξόχως επικίνδυνες, ιδίως σήμερα στην περίοδο της κρίσης.

(Δημοσιεύτηκε στο φ. ΑΥΓΗΣ της 29-11-11)