38 χρόνια μετά...

Φουσκωμένο το στέρνο, σήμερα, βαρύ, ο αναστεναγμός σπαραγμένος, το χέρι μετέωρο για να γίνει και πάλι γροθιά, το δάκρυ σκιαγμένο, δεν ξέρει αν μπορεί πια να κλάψει για το τότε ή το τώρα, τα λόγια τσακισμένα για να βγει έστω κι ένα κακογραμμένο σύνθημα. Μεσάνυχτα...

Εκείνοι πεθαίναν και φώναζαν ΛΕΥΤΕΡΙΑ κι εμείς... μας πεθάνανε λεύτερους, μας αλυσοδέσανε, μας μουδιάσανε το μυαλό και τη γλώσσα πριν δύο αιώνες.

Ο γυάλινος φράχτης παραφυλάει μην εκτραπούμε και βλάψουμε τους σωτήρες μας, τα όνειρά μας κουρελιάζονται, η ζωή μας βιάζεται σ' όλες της τις εκδοχές, τα χρώματά της σκουραίνουν, οι αποχρώσεις της ακυρώνονται και ξεμένει μόνον εκείνο το ανελέητο ασπρόμαυρο των αριθμών, που πρέπει να πληρώσουμε σε ποιους και γιατί;

Αγκομαχάμε ανασφαλείς και ξέπνοοι για όλα, φοβισμένοι, φτωχοί, ενδεείς, ξένοι στον τόπο μας, περίγελως του κόσμου: οι ωραίοι σαν Έλληνες, έλεγαν κάποτε...

Η ιστορία της πατρίδας ξαναγράφεται με δείκτες χρηματιστηρίων, επιτοκίων, διεθνών νομισματικών ταμείων, δανείων, ανταλλακτηρίων, πωλητηρίων, εκδοτηρίων...

Ο κόκκινος ουρανός παραμονεύει, θολή υπόσχεση στην ερημιά μας.

Δεν έχουμε τίποτα... "μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές".

Τότε ήμασταν πολλοί κι αντάμα, τώρα είμαστε όλοι και χώρια. Φυσάει...

Στέλλα Πουγκακιώτου, φιλόλογος,  Λαμία