Οκτώβριος 1944: το άλλο Ολοκαύτωμα

Το κείμενο που ακολουθεί το είχα ναρτημένο την Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2010, σε προηγουμενο σάιτ. Για τεχνικούς λόγους αναρτείω ξανά.

_____________________________________________________________________________________

800 τσιγγανάκια νεκρά σε τρεις ώρες

Στην ιστορία των Ρομά της Ευρώπης η φοβερή νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1944 έχει αποτυπωθεί με μελανά χρώματα.Ηταν τότε που,με εντολή του Αδόλφου Χίτλερ,800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής,ηλικίας από 8-18 ετών,θανατώθηκαν μέσα στους θαλάμους αερίων του στρατοπέδου συγκέντρωσης Αουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, με το αέριο «Ζάικλον Β».Πριν από την εκτέλεσή τους είχε προηγηθεί πάνω τους μια σειρά απάνθρωπων πειραμάτων από τη διαβόητη...«επιστημονική» (!) ομάδα του διεστραμμένου γιατρού Γιόζεφ Μένγκελε.Ο ψυχίατρος Ρόμπερτ Ρίτερ,οι ανθρωπολόγοι Αντολφ Βιρτ και Σόφι Ερχαρτ και η νοσοκόμος Εύα Γιούστιν υπέβαλαν τα παιδιά σε μια σειρά από βασανιστήρια που υπερέβαιναν τα όρια της ανθρώπινης λογικής και αντοχής.Οταν το ρολόι έδειξε ακριβώς μεσάνυχτα, τα οδήγησαν στους θαλάμους αερίων και τα δολοφόνησαν χωρίς οίκτο.Η πρωτοφανής ανθρωποθυσία δεν κράτησε παραπάνω από τρεις ώρες.Συνολικά 550.000 Ρομά  θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,πάνω από το 70% του συνολικού πληθυσμού των τσιγγάνων που κατοικούσε τότε στην Ευρώπη.

                               Μαρτυρίες σύγχρονης βαρβαρότητας
                                

                                «Μας δέρνουν και μας λένε πως βρωμάμε.
                                Πώς να πλυθούμε αν δεν μας δώσουν νερό;»
                                                                 Σάντορ και Τίμπορ, Ρουμανία
 

 

Το 2004 πάνω από 100 Ρομά εκδιώχθηκαν πυξ λαξ από μια σειρά εγκαταλελειμμένων κτιρίων στο κέντρο της πόλης Μιερκούρεα Τσιουκ στην κεντρική Ρουμανία. «Ηρθαν οπλισμένοι. Και μας έδιωξαν με τη βία. Μας είπαν να τα μαζέψουμε και να φύγουμε την επόμενη κιόλας μέρα. Μας απείλησαν πως αν δεν φεύγαμε,θα έμπαιναν μέσα στα σπίτια μας με τις μπουλντόζες» αφηγείται ένας εκ των κατοίκων, ο Σάντορ. Οσοι δεν αποκαρδιώθηκαν, ξαναβρήκαν (προσωρινή) στέγη σε μια μολυσμένη έκταση δίπλα σε εργοστάσιο επεξεργασίας βιομηχανικών λυμάτων.Οι Αρχές τελικώς παρείχαν στους τσιγγάνους μεταλλικά κοντέινερ, με την υπόσχεση ότι τα λαμαρινένια αυτά κουτιά «αποτελούν προσωρινή λύση στο πρόβλημα της στέγασής τους». Εξι χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει. «Χρειαζόμαστε άμεσα ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για να ζήσουμε.Δεν μας αφήνουν να μπούμε πουθενά, σε κανέναν δημόσιο χώρο. Μας δέρνουν και μας λένε πως βρωμάμε. Πώς να πλυθούμε, αν δεν μας δώσουν τρεχούμενο νερό;»,λέει ένας άλλος κάτοικος,ο Τίμπορ.

«Εδιωξαν τον γιο μου απ΄ το σχολείο, δήθεν γιατί μάλωνε με τα παιδιά»
Ρενάτα και Φράντισεκ, Τσεχία
«Στα έξι του χρόνια ο γιος μου γράφτηκε στο σχολείο.Αλλά τον Φεβρουάριο του 2008 ο διευθυντής με φώναξε και μου είπε πως ο Φράντισεκ πρέπει να φύγει,δήθεν γιατί μάλωνε με τα άλλα παιδιά και τους δασκάλους του»,καταγγέλλει η μητέρα 11χρονου τσιγγάνου.Ο μικρός αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε ένα άλλο, ειδικού τύπου σχολείο,ώστε να διαγνωσθούν τυχόν προβλήματα στη συμπεριφορά του.Αποκάλυψη: ύστερα από τέσσερις μήνες ο διευθυντής του ειδικού σχολείου είπε στη μητέρα του ότι το παιδί ήταν μια χαρά και ότι δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να βρίσκεται εκεί.«Μου είπαν πως ο Φράντισεκ ήταν ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί,με υγιή συμπεριφορά και γνώσεις που συχνά ξεπερνούσαν τις αντίστοιχες των συμμαθητών του.Οταν όμως ο γιος μου επέστρεψε στο πρώην σχολείο του ήταν ήδη στιγματισμένος με τον χαρακτηρισμό “ελαφρώς καθυστερημένος”, ενώ οι καθηγητές δεν του έδιναν καμία σημασία». Η Ρενάτα αναγκάστηκε τελικώς να μεταφέρει πριν από έναν χρόνο τον Φράντισεκ σε σχολείο ειδικά φτιαγμένο για τα παιδιά των Ρομά..

«Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών»
Μαρία και Μάριους, Ιταλία
Οι δύο 28χρονοι, οι οποίοι παντρεύτηκαν και απέκτησαν παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,ζουν στην Ιταλία από το 2004.«Οταν ήρθαμε εδώ από τη Ρουμανία μείναμε πρώτα στον αυτοσχέδιο καταυλισμό τσιγγάνων Ποντιτσέλι, έξω απ΄ τη Νάπολι. Μετά από λίγους μήνες όμως οι αστυνομικοί μάς έδιωξαν από εκεί. Κατέστρεψαν όλα μας τα υπάρχοντα»,λέει η Μαρία.Ακολούθησε μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη.Μετά και την τελευταία τους έξωση από έναν παράνομο καταυλισμό κοντά στην οδό Τσεντοτσέλε στη Ρώμη,η πενταμελής οικογένεια ζει πλέον στον δρόμο. «Ντρέπομαι που ο άντρας μου ψάχνει στα σκουπίδια για πράγματα,τα οποία κατόπιν πουλάει για να μας ζήσει,αλλά τι να κάνουμε; Ακόμη και τα ρούχα μας τα βρίσκουμε στους κάδους των σκουπιδιών.Μπορεί να αποκτήσαμε τα τρία μας παιδιά σε πολύ νεαρή ηλικία,αλλά δεν θέλω να τα μεγαλώσω μέσα στη φτώχεια.Θέλω να πάνε σχολείο,να μορφωθούν και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή από τη δική μας»,καταλήγει η νεαρή τσιγγάνα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=347557&dt=08/08/2010#ixzz12voriuY6

Αναρτήθηκε από gmos στις 2:59 μ.μ. 0 σχόλια