Όταν ο Αβέρωφ μιλούσε για την μακεδονική γλώσσα των Σκοπίων

Ο Ευ. Αβέρωφ απευθυνόμενος σε βουλευτές μέσα στη Βουλή το 1958: «Κατά ποίαν λογικήν θα ηθέλατε η ελληνική κυβέρνησις να είπη εις την γιουγκοσλαβικήν, με μίαν γλώσσαν την οποίαν το σύνταγμα έχει μεταξύ των επισήμων γλωσσών, να είπη ότι εγώ θέλω να την καταργήσετε; Είναι ωσάν να είπωμεν ότι πρέπει να καταργηθή το σύνταγμά της».

 

Και ο Αμβρόσιος, συνομιλητής της χούντας και της ΧΑ, ως ονειροπαρμένος, χτυπάει τις καμπάνες πένθιμα μέχρι το Σάββατο «εξ ονόματος, όλων των Ελλήνων, των γνήσιων πατριωτών, που αντιδρούν στις αδικίες, την ξένη κηδεμονία και την ξένη εκμετάλλευση»!

 

Όταν ο Αβέρωφ Τοσίτσας, υπ. Υπ.Εξ. το 1958, μιλούσε για την μακεδονική γλώσσα των Σκοπίων, η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή πάσχιζε για τα ωφέλη από την συμφωνία ανταλλαγών με την κυβέρνηση Τίτο. Κάποιοι ελάχιστοι του Κόμματος Φιλελευθέρων, απόχρωση της Δεξιάς, έθεταν ζήτημα και διαφωνούσαν, αλλά αυτοί πήραν την απάντηση από τα σπλάχνα τους, τον ακραίο Δεξιό, αλλά ρεαλιστή Ευ. Αβέρωφ: «Εις την ελληνικήν Μακεδονίαν δεν ομιλείται η μακεδονική γλώσσα, η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια και έχει και γραμματικήν και συντακτικόν, ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα, το οποίον δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την μακεδονικήν γλώσσαν».

Εξήντα χρόνια από τότε, ο Σωτήρης Βαλντέν, -γιος του Σουηδού Gottfrid Wallden, αντιπροσώπου του Σουηδικό Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα της Κατοχής του 1942, με τέσσερα χρόνια υπηρεσίας έως το 1946- έφερε στην επικαιρότητα ένα ακράδαντο ντοκουμέντο του 1958.

Πανεπιστημιακός ο Σωτ. Βαλντέν με σοβαρό έργο στα οικονομικά, ερευνητής και συγγραφέας πολλών βιβλίων και σήμερα διδάσκων στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών,  σε μία αναδίφησή  του στα πρακτικά της Βουλής του 1958, έφερε στην επιφάνεια την επίσημη θέση της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή για τα Σκόπια, η οποία εκφράστηκε στην Βουλή από Υπ.Εξ. Ευ. Αβέρωφ-Τοσίτσα. Θέση, που όμως, αγνοείται από την ακροδεξιά, την μη ελεγχόμενη από την ΝΔ,του Κ. Μητσοτάκη, τον οποίο χειραγωγούν οι εκφραστές της εντός του κόμματος.  

Στο πλαίσιο αυτό, ως κλαίουσες χήρες οι απανταχού της Ελλάδος ελληναράδες, που μας κληροδότησαν την 30ετή εκκρεμότητα του Μακεδονικού, με συνέπεια η περιοχή των Σκοπίων να σπρώχνεται στην αγκαλιά του τουρκικού παράγοντα και η Ελλάδα κινδυνεύουσα να βρίσκεται αντιμέτωπη και στο βόρειο σύνορό της με την ίδια δύναμη που αντιμετωπίζει στα ανατοκά σύνορά της, ο Αμβρόσιος πολιτικολογεί αντεθνικά, προς όφελος των ακροδεξιών φίλων του! 

Πένθιμα χτυπούν σήμερα οι καμπάνες των εκκλησιών στην Αιγιάλεια και τα Καλάβρυτα κατ’ εντολήν Αμβροσίου για το Μακεδονικό. Οι καμπάνες θα χτυπούν πένθιμα κάθε πρωί μέχρι και το προσεχές Σάββατο από τις 11 έως τις 11.15, «εξ ονόματος, λοιπόν, όλων αυτών των Ελλήνων, των γνήσιων πατριωτών, που αντιδρούν στις αδικίες, την ξένη κηδεμονία και την ξένη εκμετάλλευση» γράφει στο ιστολόγιό του ο εν αποδράσει απ' τον μητροπολιτικό θώκο Αμβρόσιος, που σαν αλλοπαρμένος, ψυχανεμίζεται αλαφροΐσκιωτους Σκοπιανούς να τον κυκλώνουν!

«Ανακοινώθηκε, δυστυχώς, η "συμφωνία" για την ονομασία των Σκοπίων με την ονομασία "Βόρεια Μακεδονία"! Το γεγονός αυτό πλημμυρίζει με οργή και αγανάκτηση την ψυχή μας, φαντάζομαι δε, ότι το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή κάθε γνήσιου Έλληνα! Μόνο οργή και αγανάκτηση μπορούν να κυριαρχήσουν στην ψυχή μας» γράφει στο ιστολόγιό του, ως άλλη Κασσάνδρα!

Αλλά να δούμε και τι έλεγε ο Αβέρωφ της ΕΡΕ, για το θέμα, στη Βουλή του 1958, από τα πρακτικά που ανέσυρε ο Σωτήρης Βαλντέν και δημοσίευσε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ της Κυριακής 10-6-2018:


«Η συζήτηση για τη μακεδονική γλώσσα έχει επικεντρωθεί στο ότι η ελληνική αντιπροσωπεία, παρουσία και του σήμερα διαμαρτυρομένου κ. Μπαμπινιώτη, δεν αντέδρασε όταν υιοθετήθηκε η γλώσσα αυτή με λατινικούς χαρακτήρες σε μια σύσκεψη του ΟΗΕ το 1977. Ωστόσο η αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας από ελληνικές κυβερνήσεις, και μάλιστα της Δεξιάς, χρονολογείται από πολύ παλαιότερα.

Τον Ιούνιο του 1959, επί κυβέρνησης ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ελλάδα υπέγραψε με την τότε ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία σειρά συμφωνιών, ανάμεσα στις οποίες και συμφωνία μεθοριακής επικοινωνίας. Τον Σεπτέμβριο του 1959 οι συμφωνίες αυτές ήρθαν για κύρωση στη Βουλή. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός Εξωτερικών και μεταδικτατορικά πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1981-1984), υπερασπίστηκε σθεναρά τη συμφωνία.
Παραθέτω παρακάτω το πλήρες σχετικό απόσπασμα από τα επίσημα πρακτικά της Βουλής της 17ης Σεπτεμβρίου 1959 (σ. 17-18):

«Ε. Αβέρωφ - Τοσίτσας (υπουργός Εξωτερικών): Κύριοι, εις το ζήτημα της γλώσσης πολλά δύνανται να λεχθούν. Πρώτον, εις την ελληνικήν Μακεδονίαν δεν ομιλείται η μακεδονική γλώσσα, η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια και έχει και γραμματικήν και συντακτικόν, ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα, το οποίον δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την μακεδονικήν γλώσσαν.

Π. Γυιόκας: Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρξεν ποτέ. Μόνον η ελληνική γλώσσα υπήρξεν εις την Μακεδονίαν. Μη χρησιμοποιείτε τοιαύτας εκφράσεις. Μόνον ελληνική γλώσσα υπήρξεν.

Ε. Αβέρωφ - Τοσίτσας (υπουργός Εξωτερικών): Κύριε συνάδελφε, εάν μου εκάματε την τιμήν να με παρακολουθήσετε, θα εβλέπατε ότι είπον ότι εις την Μακεδονίαν ομιλείται η ελληνική και είς τινα σημεία ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα. Όπως δεν είναι δυνατόν να λεχθή ότι εις την ιδιαιτέραν μου πατρίδα ομιλείται η ρουμανική, διότι ομιλείται η κουτσοβλαχική, η οποία είναι μία ανάμειξις λατινικής, σλαβικής και τουρκικής, έτσι και εις την Μακεδονίαν, όπου ομιλείται ένα ιδίωμα το οποίον είναι άσχετον προς οιανδήποτε γλώσσαν της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά ας υποθέσωμεν ότι δεν είναι έτσι το πράγμα. Κατά ποίαν λογικήν θα ηθέλατε η ελληνική κυβέρνησις να είπη εις την γιουγκοσλαβικήν, με μίαν γλώσσαν την οποίαν το σύνταγμα έχει μεταξύ των επισήμων γλωσσών, να είπη ότι εγώ θέλω να την καταργήσετε; Είναι ωσάν να είπωμεν ότι πρέπει να καταργηθή το σύνταγμά της. Γνωρίζουν και οι βουλευταί του Κόμματος των Φιλελευθέρων ότι η γλώσσα αυτή υπήρξε εις το Σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας και όταν αποκατεστάθησαν αι σχέσεις και όταν ιδρύθη το προξενείον το ελληνικόν εις τα Σκόπια, γνωρίζουν ότι τα χαρτονομίσματα έχουν τρεις γλώσσας. Τι νομίζετε ότι πρέπει να είναι η στάσις. Η λογική συνέπεια θα έπρεπε να είναι η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων εάν μία γλώσσα, η οποία δεν έχει καμμίαν σχέσιν με το ιδίωμα το οποίον ομιλείται εις ωρισμένα χωρία της Μακεδονίας. Ούτω και έχει το περίφημον αυτό θέμα, το οποίον, εάν θέλωμεν να είπωμεν ότι υφίσταται τοιούτον θέμα, πρέπει να είπωμεν ότι υφίσταται ως έχει σήμερον και θα ηδύνατο να είπωμεν ότι υφίσταται από το 1949, αλλά εις την πράξιν δεν υφίσταται τοιούτον θέμα».