Ξύπνησε το πρωί, με μια ευεξία, αλλιώτικη από τις μέρες τις άλλες. Κάτι σαν την ημέρα της γιορτής της. Προσέξτε…, της γιορτής, όχι των γενεθλίων. Γιατί στα γενέθλια, υπάρχει και η χαρμολύπη.
Φόρεσε τα ρούχα τα καλά της, άλλωστε θα λάβει και ευχές, ίσως στον εργασιακό χώρο γίνει και σχετική φωτογράφηση και πως θα ποζάρει, μέρα που΄ναι, χωρίς το κατάλληλο… αμπαλάζ;
Από νωρίς το πρωί, δεχόταν ευχές και λουλούδια, διαβάζοντας και σχετικά αφιερώματα για τις θέσεις ευθύνης που το φύλο έχει αναλάβει, με έναν τρόπο, όχι σαν να εξυπακούεται αυτό, αλλά σαν να είναι θέμα για...φωτισμό στην Ελλάδα του 2018. Κάτι σαν ημέρα μνήμης
και...δειγματοληψίας ένα πράγμα, όπου ο πάσα εις αρσενικός, εργοδότης, σύντροφος, ή απλά εθισμένος στους εορτασμούς ημερών, εναποθέτει το στέφανό του στο ζωντανό της άγαλμα, το ίδιο που τις άλλες μέρες μπορεί να «κλωτσήσει» με κανένα σεξιστικό σχόλιο, ή με μια ωραία απόλυση προς όφελος κάποιου βολικού αρσενικού, κατά προτίμηση εργένη, για να βγει μετά να δείξει ότι στον κατάλογο με τους 20 εργαζόμενους έχει και 6 ολόκληρες γυναίκες! Ιδού, νάτες!
Σημασία δεν έχει. Τώρα είναι η γιορτή της και αυτή θα το πάρει το λουλούδι από όπου και αν αυτό προέρχεται και ευθύς αμέσως θα εκμεταλλευτεί την άδεια (μια- δυο ωρούλες λόγω της… ημέρας) για να σπεύσει στο κομμωτήριο για νύχια και μαλλί, καθώς το βράδυ έχει πάρτι μόνο για τα αγάλματα τα ζωντανά, κάτι σαν συνεστίαση φύλου, προς απογείωση της αίσθησης ότι η απελευθέρωση έχει να κάνει με μετέωρα ζεϊμπέκικα πάνω σε γόβα στιλέτο με μόνο αρσενικό τον διάσημο αοιδό της πίστας, τον μπάρμαν, άντε και κανέναν πρόθυμο για στριπτίζ εργαζόμενο επί της περιστάσεως, σε περίπτωση που τα αγάλματα επιθυμούν ξεσάλωμα αλά …αρσενικά. Αυτό το λένε απελευθέρωση, ή κάπως έτσι.
Οι πιο μετριοπαθείς, το λένε «γυναίκες μεταξύ μας», εν είδει μπάτσελορ.
Η μέρα θα κλείσει με selfies, κοίταγμα του ρολογιού και υπονοούμενα για την ώρα και το στήσιμο του συζύγου- συντρόφου στο σπίτι, με ή χωρίς παιδί, ή παιδιά, με μια δόση ικανοποίησης για την αποστολή μηνύματος λόγω της ημέρας …Αντωνάκη μου, ακόμη και αν ο Αντωνάκης, υπόκειται και άλλες μέρες το ίδιο στήσιμο, ή ροχαλίζει από νωρίς ευτυχισμένος για την ησυχία στο σπίτι και το ματς που είδε ανεπηρέαστος.
Την επομένη θα ανέβουν οι φωτογραφίες στο FB και θα κατέβει παρακάτω στον τοίχο το μήνυμα «οι γυναίκες είστε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε οι άντρες σε αυτό τον κόσμο», μαζί με τα «χρόνια πολλά στις γυναίκες της ζωής μου», «οι γυναίκες είναι το αλατοπίπερο της ζωής» και άλλα… μαγειρικά ή όχι, ανάλογα της γιορτής ενός.. προστατευόμενου είδους, επί της ουσίας ουδόλως προστατευόμενου από την ανοησία του μάρκετινγκ που κάνει την όλη γιορτή αιτία επιστροφής στα ξεσαλωμένα φεμινιστικά πρότυπα του ’80 και στέλνει το μήνυμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κάλαθο του πρώτου συνοικιακού κομμωτηρίου για ανταύγειες.
«Πώς πέρασα την ημέρα της γυναίκας, αγαπημένο μου ημερολόγιο» δηλαδή και αν ρωτήσεις αιφνιδίως θα σου πουν εορτάζουσες και ευχόμενοι την …αγία ανθοκομική.
Όχι, παιδιά. Οι γυναίκες έτσι, δεν γιορτάζουν... βουλιάζουν...
Πηγή: http://tempo24.news/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου