Μπορεί να φανταστεί κανείς σήμερα να περνά από την πόλη ο σωτήρας των γυναικών και εφευρέτης της Μαστογραφίας Παπνικολάου και οι επίσημοι σύμβουλοι Υγείας της Πάτρας να αδιαφορούν; Κι όμως αυτό έγινε το 1953 στην Πάτρα και μάλιστα εις βάρος των Φλέμινγκ! Της Κωνσταντινοπολίτισσας Αμαλίας και του Σκωτσέζου συζύγου της Αλεξάντερ.
Ήταν το 1953 όταν έφτασαν για φαγητό στο εξοχικό εστιατόριο Κούκος στην Πάτρα, αυτοί οι δύο πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι. Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Κούκος, μιλώντας στη δημοσιογράφο Γιώτα Κοντογεωργοπούλου και συγγραφέα του λευκώματος "Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Το Δόντι" θυμάται:
"Μια από τις κορυφαίες στιγμές που έζησα, ήταν το 1954. Περνάει μια λιμουζίνα και φωνάζει ο οδηγός “είμαστε τρεις”. Ο ίδιος δηλαδή και ένα ζευγάρι. Ήταν οι άνθρωποι που σώσανε τον κόσμο, οι εφευρέτες της πενικιλίνης. Ο Αλεξάντερ και η Αμαλία Φλέμινγκ.
Τους είχα σερβίρει εγώ. Και όταν άκουσα ποιοί ήταν, το είπα αμέσως στον πατέρα μου για να τους κεράσουμε. Η Φλέμινγκ μετά ήρθε πολλές φορές στο μαγαζί, είχαμε γίνει και ομοϊδεάτες.
Ήτανε πολύ στενοχωρημένη εκείνη την πρώτη φορά γιατί ενώ ήξεραν και ο ιατρικός και ο φαρμακευτικός σύλλογος ότι περνούσαν από την Πάτρα, δεν ήρθε κανείς να τους υποδεχθεί.
Αυτοί οι άνθρωποι μου άφησαν την καλύτερη εντύπωση από όλους".
Δύο χρόνια μετά ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, πέθανε στις 11 Μαρτίου. Η Αμαλία Φλέμινγκ τον ακολούησε πολύ αργότερα στις 26 Φεβρουαρίου 1986, κι αφού είχε ενταχθεί στο ανανεωτικό αριστερό κίνημα της χώρας μας.
Σημαντικά είναι όμως και τα αναφερόμενα σχετικά με την ανακάλυψη της πενικιλλίνης. Τχαία ανακαλύφθηκε από τον ίδιο το 1928, αλλά το ιατρικό κατεστημένο της εποχής δεν έδωσε βάση στην αναγκαιότητά της.
Η Βρετανική πολιτεία έστρεψε το βλέμμα της στην σωτήρια ανακάλυψη, μετά το 1940 και αφού οι ανάγκες του πολέμου, με τους συνεχείς βομβαρδισμούς του Λονδίνου, την υποχρέωσαν. Ο Φλέμινγκ κουρασμένος απο την αδιαφορία, συνέχισε ως το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης, αφού στο μεταξύ είχε διαπιστώσει την δυνατότητά της.
Εγκατέληψε την έρευνα πριν αναλάβουν τη μαζική παραγωγή της με κονδύλια της αμερικανικής και της βρετανικής κυβερνήσεως δύο επιστήμονες. Η έναρξη της μαζικής παραγωγής έγινε μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ το 1941. Και ως την απόβαση στην Νορμανδία το 1944, είχαν παρασκευάσει αρκετή πενικιλλίνη για τις ανάγκες όλων των τραυματιών των συμμαχικών δυνάμεων. Και εκεί φάνηκε η αναγκαιότητά της, καθώς τα θύματα της απόβασης ήσαν απειράριθμα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του το 1929, στο Βρετανικό Περιοδικό Πειραματικής Παθολογίας (British Journal of Experimental Pathology), χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή. Ήταν ένας χρόνος αφότου άρχισε την έρευνά του.
Ήταν το 1953 όταν έφτασαν για φαγητό στο εξοχικό εστιατόριο Κούκος στην Πάτρα, αυτοί οι δύο πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι. Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Κούκος, μιλώντας στη δημοσιογράφο Γιώτα Κοντογεωργοπούλου και συγγραφέα του λευκώματος "Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Το Δόντι" θυμάται:
"Μια από τις κορυφαίες στιγμές που έζησα, ήταν το 1954. Περνάει μια λιμουζίνα και φωνάζει ο οδηγός “είμαστε τρεις”. Ο ίδιος δηλαδή και ένα ζευγάρι. Ήταν οι άνθρωποι που σώσανε τον κόσμο, οι εφευρέτες της πενικιλίνης. Ο Αλεξάντερ και η Αμαλία Φλέμινγκ.
Τους είχα σερβίρει εγώ. Και όταν άκουσα ποιοί ήταν, το είπα αμέσως στον πατέρα μου για να τους κεράσουμε. Η Φλέμινγκ μετά ήρθε πολλές φορές στο μαγαζί, είχαμε γίνει και ομοϊδεάτες.
Ήτανε πολύ στενοχωρημένη εκείνη την πρώτη φορά γιατί ενώ ήξεραν και ο ιατρικός και ο φαρμακευτικός σύλλογος ότι περνούσαν από την Πάτρα, δεν ήρθε κανείς να τους υποδεχθεί.
Αυτοί οι άνθρωποι μου άφησαν την καλύτερη εντύπωση από όλους".
Δύο χρόνια μετά ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, πέθανε στις 11 Μαρτίου. Η Αμαλία Φλέμινγκ τον ακολούησε πολύ αργότερα στις 26 Φεβρουαρίου 1986, κι αφού είχε ενταχθεί στο ανανεωτικό αριστερό κίνημα της χώρας μας.
Σημαντικά είναι όμως και τα αναφερόμενα σχετικά με την ανακάλυψη της πενικιλλίνης. Τχαία ανακαλύφθηκε από τον ίδιο το 1928, αλλά το ιατρικό κατεστημένο της εποχής δεν έδωσε βάση στην αναγκαιότητά της.
Η Βρετανική πολιτεία έστρεψε το βλέμμα της στην σωτήρια ανακάλυψη, μετά το 1940 και αφού οι ανάγκες του πολέμου, με τους συνεχείς βομβαρδισμούς του Λονδίνου, την υποχρέωσαν. Ο Φλέμινγκ κουρασμένος απο την αδιαφορία, συνέχισε ως το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης, αφού στο μεταξύ είχε διαπιστώσει την δυνατότητά της.
Εγκατέληψε την έρευνα πριν αναλάβουν τη μαζική παραγωγή της με κονδύλια της αμερικανικής και της βρετανικής κυβερνήσεως δύο επιστήμονες. Η έναρξη της μαζικής παραγωγής έγινε μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ το 1941. Και ως την απόβαση στην Νορμανδία το 1944, είχαν παρασκευάσει αρκετή πενικιλλίνη για τις ανάγκες όλων των τραυματιών των συμμαχικών δυνάμεων. Και εκεί φάνηκε η αναγκαιότητά της, καθώς τα θύματα της απόβασης ήσαν απειράριθμα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του το 1929, στο Βρετανικό Περιοδικό Πειραματικής Παθολογίας (British Journal of Experimental Pathology), χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή. Ήταν ένας χρόνος αφότου άρχισε την έρευνά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου